Podjęliśmy interwencję

Szanowny Panie Prezesie,

w imieniu Pani Barbary D., mamy Macieja z autyzmem, oraz inicjatywy obywatelskiej „Chcemy całego życia!”, zrzeszającej osoby z niepełnosprawnościami, ich rodziny, terapeutów i przyjaciół, pragniemy zwrócić Pana uwagę na dramatyczną sytuację samotnych rodziców i opiekunów zależnych osób z niepełnosprawnością w sytuacji nagłego pogorszenia się ich stanu zdrowia i konieczności natychmiastowej hospitalizacji. Prosimy też o udzielenie informacji na temat procedur, jakie powinny być zastosowane w opisanym tu przypadku i w podobnych sytuacjach.

Relacjonowane poniżej przez Panią D. zdarzenie miało miejsce 12 sierpnia br. w Przemyślu. Szpital, który nie zapewnił opieki jej synowi i w którym zmuszona była czekać na hospitalizację to Wojewódzki Szpital im. Św. Ojca Pio w Przemyślu przy ul. Monte Cassino 18.

Pani Barbara pisze:

„W niedzielę dostałam jakieś drgawki, zawroty głowy, drętwienie kończyn. Wezwałam pogotowie ratunkowe. Po przybyciu ratowników okazało się, że mam ciśnienie 230/120, groził mi wylew albo udar. Panowie ratownicy chcieli mnie wziąć od razu do szpitala na SOR, ale co z Maćkiem? Powiedziałam, że muszą mnie zabrać razem z synem, bo przecież nie mogę zostawić go samego, a tak od razu nie przychodzi mi nic do głowy. Ratownicy odmówili, musiałam podpisać zgodę, że odmawiam przewiezienia mnie do szpitala. Pojechałam więc taksówką razem z synem. Czekałam w poczekalni chyba 2 godziny (uprzedzono mnie, że ok 6 godzin) bo pierwszeństwo mieli pacjenci przywiezieni karetką. Czułam, że ciśnienie mi rośnie, miałam wrażenie, że tracę władzę w nogach i rękach. Maciek się denerwuje i krzyczy, naciąga mnie, szarpie się ze mną na korytarzu, bo tez się boi. Weszłam do boksu dla lekarzy, zażądałam natychmiastowego przyjęcia, gdyż widziałam jak przyjmowano ludzi z poczekalni z wyższymi numerami. W bezczelny sposób kazano opuścić mi gabinet, strasząc policją. Przypomniałam, że jestem z synem, który ma znaczny stopień niepełnosprawności. Odpowiedziano, że syn nie jest pacjentem tylko osoba towarzyszącą. Kiedy zostałam w końcu przyjęta Maciek uspokoił się, ja leżałam pod kroplówką a on spokojnie siedział w kącie boksu i malował swoje antystresowe malowanki. Ilu z nas samotnych rodziców jest w takiej sytuacji?”

Zwracamy się z prośbą o udzielenie nam informacji na temat procedur dotyczących zapewnienia opieki nad zależną osobą z niepełnosprawnością od momentu wezwania karetki pogotowia do czasu przyjęcia do szpitala samotnego rodzica lub opiekuna i jego hospitalizacji. Prosimy też o wskazanie rozwiązań systemowych, gwarantujących wsparcie i należytą opiekę zależnej osobie z niepełnosprawnością, której jedyny rodzic lub opiekun nagle znajdzie się w trudnej sytuacji zdrowotnej. Podobne zapytania skierowaliśmy m.in. do Ministra Zdrowia oraz Pełnomocnika Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych.

Z wyrazami szacunku